Toen Pierre mij vertelde hoe oud hij was, drukte hij mij op het hart dat niet door te vertellen. Pierre is van respectabele leeftijd en blijft zo kwiek en druk als een 20 jarige door naar eigen zeggen; “de combinatie van druivensuiker en een gezonde levensstijl”.
De ouders van Pierre komen oorspronkelijk uit Jakarta en kwamen halverwege de vorige eeuw naar ons land. Zijn vader was een KNIL strijder en ging in Nederland bij Defensie werken. Pierre herinnert hem als een erg strenge doch rechtvaardige man die zijn kinderen pushte alles er uit te halen. Dit deed Pierre door keihard te studeren. Zijn droom was om chirurg te worden. Hij rondde zijn HBS af en kwam erachter dat wiskunde iets was waar hij erg goed in was en als een uitdaging zag. Aangezien er weinig werk was te vinden liet hij zich omscholen tot bibliothecaris en omdat daar uiteindelijk weer geen werk in te vinden was heeft hij zich nogmaals omgeschoold tot boekhouder.
Als jonge kerel was Pierre altijd graag met sport bezig. Zo heeft hij in 1985 meegedaan aan de Elfstedentocht. Hiervoor had hij goed getraind en hij was er helemaal klaar voor. Omdat hij een laat startnummer kreeg begon hij laat aan de race. Na 150 kilometer besloot de wedstrijdleiding dat het te gevaarlijk werd voor de laatste paar honderd deelnemers om door te gaan…men stond tot zijn enkels in het water. Pierre mocht de tocht niet afmaken tot groot misgenoegen van Pierre zelf, die naar eigen zeggen nog fit genoeg was.
In de 60 en 70-tiger jaren was Pierre te druk met studeren en carrière maken om zich vol overgave in de hippietijd te storten. Wel volgde hij alles op de voet, was hij helemaal gek van de muziek uit die tijd en dan voornamelijk de Rolling Stones.
In 1995 volgt voor Pierre een belangrijk moment. Op een middag gaat hij naar een Pasar Malam (Indonesische/Aziatische dag met eten/muziek/dans etc.) in het spoorwegmuseum. Deze dag is voor Pierre een oogopener geweest. Pierre groeide op in een tijd dat de meeste Indonesiërs die in Nederland kwamen wonen zoveel mogelijk trachten op de blanken/Nederlanders te willen lijken. Op deze dag zag hij zijn echte cultuur, de mensen in kleurrijke authentieke kledij, de geuren van de kruiden, de muziek van zijn voorouders. Aan het einde van deze dag kocht hij een erg kleurrijke blouse. Op het moment dat hij deze blouse aandeed voelde het alsof hij er al jaren in liep. Vanaf de eerste dag keken mensen hem apart aan i.v.m. de overmatige kleuren, maar hier trok Pierre zich niks van aan. Vanaf nu is hij zoals hij is: “Ik kom uit een kleurrijke cultuur, een zonnig land en ik stam af van een natuurvolk! Sindsdien is hij naar eigen zeggen: “Verslaafd aan kleur”.
Pierre houdt zich naast zijn werk bezig met de hippietijd, indianen, filosofie, numerologie, astrologie, pendelogie. Een aparte combinatie als je het mij vraagt. Volgens Pierre is dit perfect: Mijn materiële gevoel/leven kan ik kwijt in mijn werk waar alles draait om cijfertjes en geld en in mijn vrije tijd kan ik volledig los w.b.t. innerlijk en spiritualiteit.
Uitspraken van Pierre: “Ik doe mijn werk, ik ben niet mijn werk” …&… “Geld is niet belangrijk, het gaat om eigen talent en gaven”.
Als we verder gaan over de hippietijd zegt Pierre dat die tijd de mooiste ooit is geweest. Een ware kleurenrevolutie wat een reactie was op de materiële revolutie die toen plaatsvond. “Vergeet het mens zijn niet!”
Volgens Pierre kwam de hippietijd ten einde door het overmatige drugsgebruik. Door de buitenstaanders en media werd dit groot uitgemeten en deed het zich uiteindelijk zo zelf de das om. Pierre is niet tegen drugs alleen gebruikt zelf niet en heeft vroeger alleen eens een jointje geprobeerd. Hij vindt het jammer dat er tegenwoordig zo weinig kleur is te vinden op straat. Hij mist het en gaat vaak naar festivals met muziek uit die tijd om zo weer wat gelijkgestemden te vinden en ouwe tijden te herbeleven.
Toen de recessie begon is Pierre tot zijn grote spijt zijn baan als boekhouder kwijt geraakt. Zijn huisje kan hij bekostigen van een uitkering maar hij zou liever weer gewoon aan de slag gaan. Op dit moment doet hij veel vrijwilligerswerk. Voor de tweede keer vraagt hij me of hij niet voor ons gratis de boekhouding kan doen… “ik ben er goed in en doe het graag voor jullie”.
Ik vraag me af waarom een pienter persoon als Pierre geen baan vinden kan. Dan vraag ik hem wat hij voor een kleding aantrekt als hij gaat solliciteren aangezien ik hem altijd alleen maar zie in de meest drukke outfits met schreeuwende kleuren. Pierre wijst naar de hoek van de woonkamer waar ik traditionele Indonesische kledij zie liggen.
“We leven in een multiculturele samenleving en ik vind dat men dat moet respecteren”.
Pierre is een idealist, een puur persoon die eerder een ander helpt dan dat hij een spijkerbroek aan trekt en zich aanpast om zo een baan te vinden.
Volgens Pierre is de mens net een ui. Om de mens zitten heel veel schillen/lagen. Die schillen en lagen moeten er af en dan hou je een heel klein mensje over….Oftewel de kern. Die is puur en eerlijk.